Dlaczego ceramika siwa?

Ceramika siwa, zwana też czarną, uzyskiwana jest przy wykorzystywaniu jednej z najstarszych, znanych od starożytności technologii wypalania naczyń glinianych w piecach ziemnych bez dostępu powietrza.

Wyparta już w średniowieczu z miejskich pracowni garncarskich przez wyżej cenioną ceramikę szkliwioną, przetrwała w wiejskich i małomiasteczkowych pracowniach garncarskich do połowy XX wieku przede wszystkim w krajach Europy Środkowej i Wschodniej.

Jej tradycje kontynuowane są w nielicznych pracowniach garncarskich z myślą o odbiorcy miejskim, kupującym naczynia siwione do zdobienia mieszkań i kolekcjonerów sztuki ludowej.

W Polsce swój renesans ceramika siwa przeżyła w latach 60. i 70. XX wieku, po wygaśnięciu na wsi zapotrzebowania na wyroby ceramiczne. W tym okresie cieszyła się dużym zainteresowaniem odbiorców miejskich, którzy nabywali siwione dzbany, gary, donice i misy do celów zdobniczych i użytkowych. Zainteresowanie nowego odbiorcy wyrobami wiejskich pracowni garncarskich uchroniło wiele z nich przed upadkiem.

W kolejnych latach zainteresowanie wyrobami garncarskimi wyraźnie zmalało.

Obecnie na nowo garncarze próbują odbudować wizerunek ceramiki siwej, jako elementu zdobniczego nie tylko wzbogacającego w naturalny sposób wnętrza o wystroju rustykalnym, ale też znakomicie komponującego się we wnętrzach nowoczesnych.

Ośrodek garncarski w Czarnej Wsi Kościelnej jest ostatnim w Polsce skupiskiem warsztatów, w których nieprzerwanie od XVIII wieku kontynuowane są tradycje ceramiki siwej oraz doskonałym miejscem do spotkań garncarzy, dla których bliska jest idea zachowania tej unikalnej technologii i jej promocji.